— Minsch, Christa, wo moi, dat wi us na so vele Johren mal weer seht.

— Finn ick ok.

— Un du hest di gaarnich ännert. Jümmer noch schier un glatt in’t Gesicht.

— Oh Gott, sä Herr K., un wöer ganz bleek üm de Nääs.

— (lacht) Ach dissen Herrn Keuner vun Bertolt Brecht! Wat hett de us Koppien maakt in de School.

— Mi ok. Ick wöer ok jümmer ganz bleek üm de Nääs.

— Ole Tieden sünd nich jümmer schöne Tieden.

— Es geht aber wieder um die Vergangenheit?

— Mit twee Rappeljulen. De eene sä….

— «sä»?

— «sagte». Das ist eines der unregelmäßigen Tätigkeitswörter. Hier heißt es nich «se segg», sondern «se sä».

— Und wahrscheinlich muss ich solche Wörter einzeln lernen.

— Das bleibt ihnen nicht erspart, aber Sie bekommen eine Liste. Schülerin: Von den Rappeljulen.

— Segg mal, hest du egens noch mal annerseen upmööt ut use Klass?

— Tööv! Doch, vör’n half Johr sowat. Den Hans-Gerd. Weetst noch, de seet jümmer in de erste Reeg, dissen Klookschieter.

— Un, is he nu hooch rutkamen?

— Glööv ick nich. Anners harr he mi dat wiß vertellt. Aber ‘n Buuk hett he kregen un all’n bannigen Maanschien up’n Kopp.

— ‘n Bild vun Keerl weer he jo nienich. ‘n Spittel — un denn disse Büxen. Wi domaals all all in Jeans un he leep jümmer in siene Bögelfoolnbüx rüm.

— Ganz anners as Jürgen. Kannst di noch up den besinnen? De jachter doch achter all Deerns her, de he faatkriegen kunn.

— (schwärmt): Mit Jeans un wunnerbaar lang Haar.

— Hans-Gerd hett mi vertellt, de is nu Regisseur bi’t Goethe-Theater. Villicht knippt he daar nu de Deerns up de Bühn in’n Achtersten.

— Meenst dat?

— De hett doch nienich wat anbrennen laten.

— Herr Ober, noch twee Koffie un twee Klütenkööm. Segg eens, Christa, hest du denn na de School foorts dat Studeern anfungen? Dat wullst du doch.

— Nee, dat is allens anners lopen. Negen Maand na’t Abi keem all mienen Öllsten.

— Wat? Dat heff ick nich weten. Negen Maand…., nu segg bloots, dat is up use Abifier passeert?

— Tja, woans schall ick dat seggen….

— Un de Kerl…. ick meen de Mann, dien Mann?

— Mien Mann, dat ist Werner Hansen.

— Hansen….. Werner? Den Werner Hansen? Usen Engelschmester?

— Tja.

— Daar heff ick jo nix vun spitz kregen domaals, dat du un dissen ollen…… Tschülligung.

— Wat mit ‘nanner harrn, meenst du? Kunnst du ok gaarnich. Vörher weer daar ok nix.

— Un denn so up’n Stutz? Un hüüt?

— Hebbt wi veer Kinner un sünd best tofreden.

— Meinzeit Christa. Du hest dat jo fuustdick achter de Ohren. Dat mutt ick erst maal verdauen.

— Un se kunn dat nich marken?

— Kunn se woll nich. Aber Se hebbt dat markt. „Kunn“ ist ein weiteres unregelmäßiges Tätigkeitswörter in der Vergangenheit.

— Un schall ick mi noch mehr marken?

— Jo, wenn de Koffietanten snackt.

— Denn vertell doch vun di. Woans is di dat gahn?

— Och, jümmer liekut un bargup: studeert, twee Johr in Amerika leevt, denn Schoolmestersche worrn un vör teihn Johr Rektorin an de School. Un nu….

— Wat nu?

— Nu is bi mi wat ünnerwegens.

— Wat, mit 45?

— As dat Leven so speelt.

— Un de Kerl…, de Mann, ick meen dien Mann?

— Jürgen.

— Den Schörtenjäger!!