— Na, Lüttjepütt, hest wat up’t Hart?

— Jo Vadder, segg mal, wat is dat – richtig Düütsch?

— Wat de Paster snackt un de Schoolmester.

— Un worüm is dat richtig?

— De hebbt daar up studeert.

— Un de daar nich up studeert hebbt?

— De snackt daar platt up loos.

— Un dat is verkehrt?

— Verkehrt oder nich verkehrt, daar geiht dat nich na.

— Wo geiht dat denn na?

— Na dat, wat schreven steiht.

— Du, Vadder, wat magst du lever – Trecker oder Peer?

— Dat kann ick mi nich utsöken.

— Worüm nich?

— Ick mutt nehmen, wat de wenigste Tiet köst.

— Un wat köst de wenigste Tiet?

— Den Trecker. Den bruukt’n nich so faken to fodern, un de kennt ok keen’n Fierabend.

— Aber een Trecker kriggt keen Fahlen.

— Kriggt he woll nich. Aber so etwas kenne ich: Kinner, die immer fragen und sich die Welt erklären lassen.

— Und genau das macht Johann Bellmann in seinem Buch vom Lüttjepütt. Mit den Fragewörtern: wonach – wona; warum – worüm, was – wat

— Wona? Worüm? Wat?

— Un wokeen nich fraagt, blifft dumm.

— Du, Vadder, keen sitt denn baben?

— De den annern an’n besten na Siet schupsen kann.

— Un keen kann dat?

— De dat beste Muulwark hett.

— Un de dat nich hett?

— De hett nix to seggen, de blifft ünnen.

— Un wat mutt de doon?

— Danzen.

— Wat danzt he denn?

— Wat de Musik speelt.

— Un keen maakt de Musik?

— De baben sitt.

— Das sind deutliche Worte.

— Auf die Fragewörter: wer – keen, und was – wat.

— Fragt Lüttjepütt eigentlich nur den Vater etwas?

— Gute Frage. Nein, er befragt nicht nur den Vater, sondern auch die Mutter und den Opa:

— Du, Opa, woher kümmt de Wind?

— Vun överall her.

— Un wo geiht he hen?

— Överall hen.

— Un keen hett em maakt?

— He sick sülben.

— Kann een dat: sick sülben maken?

— Du, Mudder, bün ick ok ut dienen Buuk kamen?

— Jo, dat büst du.

— Keen hett mi daar henbröcht?

— Du weerst jümmer daar.

— Sünd daar noch mehr Kinner?

— Jo, dat sünd daar.

— Worüm bün ick denn kamen un de annern nich?

— Ick wull dat so un Vadder ok.

— Woans hebbt ji dat toweg bröcht?

— Wi hebbt di ropen.

— Dat heff ick gaarnich hört.

— Aber du büst doch gliek kamen.

— Du, Mudder, woveel Farven gifft dat in’n Harvst?

— Jüst so veel as dat Gröönfarven gifft in’t Vörjohr.

— In’n Summer süht dat Gröön all liek ut.

— In’n Summer is dat Gröön lichtsatt.

— Wo kümmt dat vun?

— Ach Lüttjepütt, fraag doch nich jümmer, wo kümmt dat vun. Kiek doch, un wunner di, dat dat so is.

— Ick weet ok nich, wo dat vun kümmt.

— Aber Sie haben richtig gefragt. Das «Wo» wird vom «Vun» getrennt, wie auch das «Wo» vom «Hen».

— Un wo geiht Lüttjepütt nu hen?

— Weer na Opa.

— Du, Lüttjepütt, Mudder hett recht, fraag mi nix mehr.

— Worüm nich?

— Dat kunn all nich wahr wesen, wat ick segg.

— Dat maakt doch nix.

— Worüm fraagst du denn?

— Schall ick rümlopen as een Steen?

— Na, denn fraag, klook warrst du daarvun nich, aber klöker.