— Wat hest du daar denn?

— Wat ick daar heff? Verrad ick nich!

— Och Heino.

— Du büst aber nieschierig.

— Bün ick nich. Ick will bloots sehn, wat Du daar in de Hannen hest.

— Dat is noch nix, dat mutt erst noch wat warrn.

— Un wat warrt dat denn?

— Överraschung!

— Da haben wir sie. Alle: Zuerst Heino und Edda Kastendiek und die wichtigsten Hilfszeitwörter sein, haben, werden.

— Ick bün, du büst un Edda is, — Ick heff, du hest un Heino hett, — Ick warr, du warrst, Heino warrt, Edda warrt ok un wi warrd all nieschierig, wat Heino in de Hannen hett.

— Och Heino, heff di doch nich so.

— Heff di man nich so, sä de Buur, do keddel he sien Fru mit de Meßfork. Edda: Do di man nich so dick, ick kaam daar noch achter. (Türenknallen — Edda raus) — Haben ist also nicht nur besitzen, das Wort hat viele Bedeutungen. Und Edda hat in ihrer Wut ein weiteres Hilfszeitwort aufgebracht: doon.

— Politik, sä de Buur, is anners seggen as doon. Un Edda deit, wat se will. Dat is Familijenpolitik. (Türenklappen — Edda rein) — Un wat deist du?

— Ick do nu mien Hannen up, un vörher deist du diene Ogen dicht.

— Ick do allens, wat du seggst, mien leeve Heino. (Türenklappen — Heino raus) — Ick do, du deist, Edda deit, wat se will un Heino deit sick dick. (Türenklappen — Heino rein) — Wat do ick?

— De Hannen up, un dat up de Stee. Anners gifft dat hier ‘n Mallör.

— Wenn’t Mallör wesen schall, denn kannst di woll ‘n Finger in de Nääs afbreken.

— Nääs? Ick rüük wat.

— Den Braden, ja. Kann angahn. Dit wull ick di to’n Hochtietsdag mitbringen.

— Parfüm? Vun Chanel! Heino!

— Aber ick wull dat doch noch in Poppeer inwickeln.

— To laat. Deit nich mehr nödig. In dem Papier gucken wir später nach den verschiedenen Formen von sein, haben und werden: All sünd tofreden, all hebbt se ehren Willen kregen, un wi doot, as harrn wi nix höört.